De halscorrectie van Michel en José

Michel: “Ik ging steeds meer op mijn vader lijken. Die had ook echt zo’n kalkoenenhals met flapjes. De laatste jaren ging het steeds meer hangen. José had eigenlijk hetzelfde. Zij dacht al na over een halscorrectie en ik ben later aangehaakt om mee te doen. We dachten: het samen laten doen is makkelijker want dan kun je de ervaring delen. En dat bleek ook zo te zijn.”

José: “Tijdens het eerste consult zei plastisch chirurg Johan Wijbenga: "Wat grappig dat jullie samen komen, dat komt niet vaak voor." Hij heeft ons beiden bekeken en zijn conclusie was dat we allebei exact dezelfde operatie nodig hadden. Hij zou een liposuctie doen om wat vet weg te halen en de halsspier en de huid naar de zijkant wat strakker te trekken.”

Naast elkaar op zaal
Michel: “We zijn het hele traject precies hetzelfde ingegaan. We zijn allebei op vrijdag geholpen, eerst José en ik erachteraan. We lagen op de zaal naast elkaar. Dat hadden ze nog niet eerder gezien! Onze dochters waren meegekomen om ons terug te rijden. Daar zaten vader en moeder achterin met een verband om hun hoofd en de dochters voorin, dat was best komisch.”

José: “Thuis zit je op de bank naar elkaar te kijken: je weet precies wat de ander voelt. Gelukkig hebben we helemaal geen pijn gehad. Je moet je wel een beetje verschuilen in huis omdat je dat verband om hebt, je kunt mensen niet onder ogen komen. Dus je moet zo’n ingreep wel goed inplannen. Een (face)halscorrectie kun je het hele jaar door wel doen maar je moet de littekens, zeker in de zomer, heel goed insmeren met een spf. Ook moet je rekening houden met activiteiten want je mag 6 weken niet intensief sporten.”

Slapen na een halscorrectie
Michel: “Het zwaarste vonden wij het slapen. Je moet eigenlijk rechtop zittend slapen en mag niet op je zij liggen. Nu zijn wij allebei zijslapers en op onze rug bleken we allebei te snurken. Na die eerste nacht zei José: ik ga voorlopig naar de andere slaapkamer.  Ik heb dus twee weken niet naast mijn vrouw gelegen, dat was het zwaarste!”

José: “Na twee weken mag het verband eraf, dat was heel spannend. We waren verbluft over het resultaat dat je direct al kunt zien. Het viel wel mee hoe blauw we waren. Bij mij trok die verkleuring nog naar beneneden maar bij Michel is het eigenlijk niet zo blauw geweest. Het verschil was heel duidelijk en we waren allebei direct heel blij. Dokter Wijbenga heeft het heel natuurlijk gedaan. Het is niet zo strak naar achteren getrokken gelukkig, daar streeft hij ook naar.”

Ander litteken
Michel: “Wat me wel opviel is dat José anders gehecht is: zij heeft het litteken in haar oor, bij mij zit dat voor mijn oor. Ik heb gevraagd aan de chirurg waarom dat was. Hij legde uit dat ik een man ben en dus baardgroei heb. Als je het litteken in het oor plaatst moet je daarna elke ochtend in je oren scheren! Dat is dus een voordeel dat vrouwen hebben, bij hen kan het litteken wat minder opvallend geplaatst worden.

We moesten voor het verwijderen van de hechtingen terug naar de kliniek. Daar bleek tot onze opluchting dat ze zelfoplossend waren, ze hoefden er dus niet uitgehaald te worden en zouden vanzelf oplossen. Het kon wel zijn dat er knoopjes eerder naar buiten zouden komen dan dat ze oplossen. Dat was ook het geval, en die hechtingen bleven maar komen, het duurde zelfs een aantal maanden. We vroegen ons af: hoeveel meter draad zit er in ons lichaam? Op een gegeven moment was het gelukkig afgelopen. Later zei dokter Wijbenga dat het heel normaal is dat er zo lang nog draadjes uitkomen. Daar had hij iets duidelijker in kunnen zijn.”

Groot verschil
José: “Het grootste verschil is dat mensen nu zeggen: wat zien jullie er fris uit. Ze kunnen zien dat er iets gebeurd is, maar wat dan precies? Voor ons is het een verschil van dag en nacht. Ik ben er heel blij mee. Mijn kaaklijn loopt nu heel mooi en bij Michel ook.”

Michel: “Ja, je wordt er knapper van. Mijn hals is helemaal strak nu en je wordt wat smaller in de kaaklijn, dat is een groot verschil.”

José: “Ik ben blij dat we het samen hebben gedaan, ik heb er geen spijt van. We kunnen het iedereen aanraden.”

Michel: “Het is toch een voordeel dat we tot op de dag van vandaag dezelfde ervaring hebben. Wat we wel merken is dat je het strak voelt trekken als je omhoog wilt kijken, dat is een beetje apart. Ik vroeg de chirurg nog: als je te veel omhoogkijkt, rek je het dan weer uit? Dat blijkt inderdaad zo te zijn.”

Michel: “En omhoog kijken doen we dus zo weinig mogelijk. De veroudering gaat toch door en we willen zo lang mogelijk plezier hebben van deze ingreep.”