De ooglidcorrectie van Gusta

Gusta: “Wat mij stoorde waren die enorme wallen onder mijn ogen. Ik ben jaren geleden in een burn-out beland, heb een tijdlang weinig geslapen en veel stress gehad in mijn leven. Dat tekende mijn gezicht. Boven en onder mijn ogen was het zo dik, ik wilde niet eens meer op een familiefoto.

Inmiddels ging het gelukkig beter met mij. Ik had er goed over nagedacht en genoeg gespaard voor een ooglidcorrectie. Dit wilde ik. Ik heb bij twee klinieken informatie gevraagd en bij Velthuis kliniek voelde het goed. Aan de telefoon kreeg ik al veel informatie en toen ze vroegen of ik een afspraak wilde maken, heb ik dat gedaan. Tot mijn blijdschap kwam ik bij dokter Felicia Smits terecht, ik kende haar van tv. Ik dacht: oeh, zij gaat me helpen!”

Boven- en onderooglidcorrectie
“Ik ging eigenlijk voor de wallen aan de onderkant, die stoorden me het meest. Dokter Smits heeft me onderzocht en vond een onderooglidcorrectie sowieso een goede keus. Maar ze zei ook: als je alleen de onderkant doet, gaat straks de bovenkant storen want ook die is heel erg dik. Ze adviseerde om dus ook de bovenoogleden te doen. Ik dacht: prima, dan ben ik ervan af, we gaan het doen. Binnen een paar dagen heb ik de afspraak gemaakt en het duurde niet lang voor ik aan de beurt was.”

Ooglidcorrectie onder narcose
“Van tevoren hebben we besproken dat de operatie onder narcose gedaan zou worden. Anders had ik het ook niet gedaan, want ik zou me te nerveus maken met een lokale verdoving. Ik kreeg operatiekleding en sokken aan, er werd een infuus aangelegd en toen werd er nog eens verteld wat er ging gebeuren. Dokter Smits kwam binnen met een smile. Ze heeft zo’n lief gezicht dat je gelijk rust geeft. Die kuiltjes, die ogen, hoe ze je aankijkt, ik was helemaal niet bang meer. Ik dacht: ik geef me over en het komt goed.

Ik mocht meelopen naar de behandelkamer en ook daar werd ik gerustgesteld door de collega’s. Toen ging ik onder narcose en was het snel gebeurd.”

Even bijkomen
“De pijn viel mee maar ik ben chronisch vermoeid dus het duurde even voor ik wakker werd. Mijn man was er al om mij op te halen, maar ik moest eerst even bijkomen. Ik mocht gaan zitten om wat te eten en daarna was ik helemaal op. Ik heb dus nog even op bed gelegen. Pas toen ik me fit genoeg voelde, ben ik met een rolstoel naar mijn man gebracht en mocht ik naar huis.”

Tien jaar jonger
“De operatie is nu vier maanden geleden en ik ben dokter Smits zo dankbaar. Die vermoeidheid is er nog steeds maar ik ben zo blij dat het me niet meer tekent. Het verschil is enorm en ik krijg heel veel complimentjes. Iedereen zegt het: je lijkt tien jaar jonger. Dat is zeker fijn. Nee, ik heb er absoluut geen moment spijt van gehad.”