De bovenooglidcorrectie van Joline

Joline, je hebt 25.000 volgers op Insta maar voor de mensen die jou niet kennen: wie ben je?
“Ik ben Joline Snel, ik woon in Scheveningen en werk bij het Ministerie van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening als beleidsmedewerker en projectleider. Na mijn studie bouwkunde aan de TU Delft ben ik bij de overheid begonnen. Ik vond het geweldig maar merkte dat ik in mijn baan wel de creativiteit miste. Tien jaar geleden ben ik op Insta gegaan en heb ik een paar outfitfoto’s gedeeld en dat sloeg aan. Dus dat doe ik nog steeds. Instagram is mijn creatieve uitlaatklep. Naast mijn serieuze baan vind ik het heerlijk om op Insta mijn passies voor mode, beauty, steden en lifestyle te delen.”

Jouw volgers weten dat je al vaker bij Velthuis kliniek bent geweest.
“Dat klopt, ik kom er wel eens voor huidbehandelingen zoals peelings en Profhilo. Ik zie duidelijk dat mijn huid er daardoor beter uitziet en een gezonde glow heeft. De afgelopen drie tot vijf jaar liet ik ook af en toe een ‘soft-botox’ zetten om mijn wenkbrauwen iets te liften. Ik had namelijk echt last van mijn overhangende oogleden en die spierontspanner hielp een beetje."

Een beetje – maar niet genoeg?
“Nee, ik merkte dat die oogleden met steeds meer een vermoeid gevoel gaven. Je moet je voorstellen dat je ogen de hele dag dichtgedrukt worden en jij probeert ze weer open te houden door je wenkbrauwen op te trekken. Dan loop je de hele dag (en dat zijn best veel uren!) met gespannen spieren bij je wenkbrauwen en je voorhoofd. Daar word je moe van en ik kreeg er bovendien hoofdpijn van.”

Heb je lang nagedacht of je een ooglidcorrectie zou laten doen?
“Ja, ik probeerde dat nog even uit te stellen omdat ik het heel spannend vond. Het is ook een proces van jaren waarbij het telkens iets erger wordt. Op een gegeven moment kwam het besef: ik kan het niet langer uitstellen. Maar ik had echt wel een paar maanden nodig om daaraan toe te geven.”

Jouw beslissing was dus niet vanuit esthetiek gedreven, je had er fysiek last van.
“Inderdaad, maar dan komt toch die esthetiek om de hoek kijken. Los van dat het spannend is dat iemand bij je ogen gaat snijden, vond ik het ook spannend hoe het eruit zou gaan zien. Of ik niet een heel ander gezicht zou krijgen. Ik hoefde niet mooier te worden, maar vond het wel heel spannend dat ik er anders uit zou zien.”

Heeft plastisch chirurg Yvonne Smulders je gerust kunnen stellen?
“Dat heeft ze zeker gedaan! Yvonne is een fijne vrouw, we hadden een prettig gesprek waarin ze al mijn zorgen weg kon nemen. Ik wilde bijvoorbeeld weten in hoeverre mijn uitstraling zou veranderen. Dat de vorm van mijn ogen niet zou veranderen door een bovenooglidcorrectie was een prettige geruststelling. Ze gaf ook aan dat, mocht ik over 20, 25 jaar weer last krijgen, er een tweede keer een bovenooglidcorrectie gedaan kan worden. Terwijl ik altijd dacht dat het maar één keer in je leven kon.”

Hoe is de ingreep gegaan?
“Ik zag er best tegenop, maar het hele team bij Velthuis kliniek doet dit dagelijks. Ze weten je goed gerust te stellen. Ik mocht ook aangeven wat voor mij prettig was: wel of geen muziek aan, dat ze stil zijn of juist tegen je kletsen, of je wilt dat ze stap voor stap vertellen wat ze gaan doen. Ik vond een afleidend gesprekje wel fijn. Het prikje van de verdoving voel je even, maar verder voel je er niks van. Je merkt dat er wat gebeurt maar je hebt absoluut geen pijn.

Het moment waarop ze de kleine bloedvaatjes dichtbranden vond ik wel verontrustend. Je voelt de hitte en je ruikt verschroeide huid… Maar dat is zo voorbij en verder is het helemaal niet traumatisch. Je bent in een half uurtje klaar. Voor alle vrouwen die al moeder zijn: dit is echt niks in vergelijking met een bevalling!”

En hoe verliepen de dagen erna?
“Ik heb dagenlang ieder uur gekoeld met doperwtjes. Bij mij bleef de zwelling wat langer hangen, dus zelfs nog tot twee weken na de ingreep heb ik regelmatig gekoeld. Ook in de ochtend, als mijn ogen wat gezwollen waren, was dat gewoon fijn om te doen. Ik had me goed verdiept in de ingreep en het herstel, maar online lees je alleen over gemiddelden. Terwijl ieder mens anders is en dus ook het genezingsproces anders kan verlopen. Ik had echt meer zwelling dan gemiddeld en was ook meer blauw dan gemiddeld. Ik had twee weken vrij genomen, omdat ik had gelezen dat je daarna wel weer representatief was. Niet dus: ik kwam op mijn werk en moest aan iedereen vertellen wat er in godsnaam was gebeurd. Daar moet je dus rekening mee houden: niet alles valt binnen de gemiddelde kaders, je kunt geluk of pech hebben.”

Heb je je daar zorgen over gemaakt?
“Ik werd er wel een beetje onzeker van. Mijn ene oog bleef ook wat langer gezwollen en ik maakte me zorgen of die asymmetrie nog zou bijtrekken. Ik mocht voor een extra controle naar Yvonne komen en zij heeft uitgelegd dat een ooglidcorrectie eigenlijk twee aparte operaties zijn. Die hebben beide een eigen herstelproces en dat hoeft niet gelijk op te lopen. Een oog kan langer dik en blauw zijn, het hoeft niet parallel te gaan. Eigenlijk heel logisch! Bij mij duurde het een week of vijf, zes voordat het weer gelijk trok. Dus als dat gebeurt, hoef je je geen grote zorgen te maken.”

Ben je nu blij met het resultaat?
“Ik ben er heel blij mee! Nu zie ik pas hoe vermoeid ik eruitzag voor de ingreep. Het is een proces van jaren dat zich langzaam voltrekt. Nu dat van de ene op de andere dag verholpen is, zie ik pas hoeveel invloed die hangende oogleden op mijn uitstraling hadden. Ik zie er veel uitgeruster uit en dat straalt door naar hoe ik me voel. Omdat ik mijn ogen niet meer open hoef open te sperren, voel ik me minder moe en heb ik geen hoofdpijn meer. Dat lichte gevoel is heerlijk!”

Zie je nog steeds Joline in de spiegel?
​​​​“Ja, maar met een uitgeruste uitstraling. Het is heel natuurlijk gedaan, als je het niet weet zie je niet dat er een ingreep is geweest. Mijn oogvorm is niet wezenlijk veranderd, maar mijn ogen zien er weer uit zoals toen ik 25 was. Het lijkt alsof de tijd is teruggedraaid.”