De borstverkleining van Dzifa

Dzifa (23): “Aan beide kanten van mijn familie hebben de vrouwen een flinke boezem en dat was bij mij niet anders. Toen ik jong was zorgde dat al voor onzekerheid, maar ze hielden gewoon niet op met groeien. Ik heb geprobeerd om af te vallen, maar ook daar werden mijn borsten niet kleiner van. Ze gaven me best veel hinder: ik had een vertekend zelfbeeld, pijn bij het sporten, droeg altijd verhullende kleding en moest bloesjes standaard twee maten groter kopen omdat het anders niet paste. Een borstverkleining was iets wat ik altijd al in mijn achterhoofd had.”

Borstvoeding na borstverkleining
“Tegelijk vond ik het ook een grote stap. Ze zeggen vaak: in een gezond lijf moet je niet snijden. Elke operatie heeft kans op complicaties, daar was ik wel bang voor. Daarnaast is er het risico dat je na zo’n ingreep geen borstvoeding kunt geven. Ik heb misschien wel een kinderwens, maar dat zou ook betekenen dat ik nog 10, 15 jaar zou moeten wachten. Met mijn moeder en een vriendin die ook een borstverkleining hebben laten doen, heb ik er veel over gesproken. Zij waren er heel positief over en dat heeft me geholpen om de knoop door te hakken.”

Eerste consult
“Ik heb specifiek voor een kliniek gekozen en niet voor een ziekenhuis omdat ze in een kliniek meer letten op de esthetische kant, in plaats van alleen de medische. Mijn moeder was al bij Velthuis kliniek geweest en was heel tevreden over de kwaliteit van de zorg en de nazorg. Zij kon deze kliniek alleen maar aanraden. Ik heb dus een afspraak gemaakt en kwam op consult bij dr. Marijke van den Elzen. Dat verliep heel fijn. Ze heeft tijdens het consult goed uitgelegd wat ik kon verwachten, en met vragen mocht ik altijd contact opnemen. Dat heeft veel zorgen weggenomen, ik vond dat heel geruststellend.”

Meedenkend
“Ik had niet veel ervaring met operaties, dus onder narcose gaan in combinatie met mijn prikangst vond ik heel spannend. Dat heb ik ook aangegeven en daar is heel goed mee omgegaan. Het infuus wordt meestal aangelegd in de verkoever, maar omdat ik lastige aderen heb besloten ze dat pas op de OK te doen. Daar kon de anesthesist het doen en ging het één keer goed. Heel fijn dat ze zo meedenkend waren.

Na ingreep merkte ik de reactie op de narcose: ik had het koud en was misselijk, het voelde alsof ik door een vrachtwagen was aangereden. Ik had geen pijn maar alles voelde wel beurs. Omdat ik aan het rillen was, hebben ze mijn bed verwarmd, dat was zo fijn. Ze kwamen constant kijken hoe ik me voelde en brachten een ijsje om wat suiker binnen te krijgen. Naar de wc gaan was wel even pittig, dat had ik niet verwacht. Dan merk je pas hoeveel spieren je dagelijks gebruikt bij kleine handelingen…”

Hulp accepteren
“De eerste weken waren pittig, daarna viel het mee. Ik vond het vooral lastig om te accepteren dat ik overal hulp bij nodig had. De eerste drie weken zijn cruciaal, dan mag je niet tillen en je armen niet boven je schouders brengen. Ik heb die richtlijnen goed opgevolgd want ik wilde mijn lichaam zo goed mogelijk de kans geven om te helen. Maar afhankelijk zijn van anderen en je laten verzorgen is best lastig!”

Supermooi resultaat
“De ingreep was acht maanden geleden en het resultaat is supermooi geworden. Ik kijk nu heel vaak in de spiegel, ik ben zo blij. Mijn zelfvertrouwen is terug en ik voel me weer sexy. Ik heb een hele nieuwe kledingkast, kan nu topjes dragen zonder beha en ga op vakantie lekker in bikini. Als ik samen ben met mijn partner hoef ik niks meer te verhullen. Ook ben ik weer begonnen met ballet. Springen en rennen vond ik eerst verschrikkelijk, maar nu kan ik bewegen zonder dat het pijn doet.

Na de operatie kwam Marijke naar me toe en zei: we hebben in totaal 1,2 kilo weggehaald. Ik ben van cup G naar cup D gegaan en dat maakt een enorm verschil, in mijn hele leven. Aan iedereen die daar ook mee zit, kan ik het alleen maar aanraden. Als ik nu terugkijk denk ik: drie weken op een heel leven, dat is helemaal niks.”