De borstverkleining van Lobke

‘Mijn borsten pasten niet bij mijn lichaam’
Lobke (21): “Al op jonge leeftijd had ik redelijk grote borsten, en toen ik de pil ging gebruiken gingen ze ook nog eens hangen. Ik vond mijn borsten niet bij mij lichaam passen, ik was er heel onzeker over. Ook had ik behoorlijk wat nek- en rugklachten, ik liep echt krom. Op mijn zestiende heb ik al geprobeerd om een verwijsbrief van de huisarts te krijgen voor een borstverkleining, maar hij vond me nog te jong. Toen ik 21 was geworden ben ik teruggegaan. Hij waarschuwde me dat ik er littekens aan over zou houden. Maar ik vond mijn borsten zo lelijk, die paar littekens zouden het heus niet erger gaan maken. Dus kreeg ik de verwijzing.

Positieve verhalen
Ik ken andere mensen die al bij Velthuis kliniek zijn geweest. Van hen hoorde ik alleen maar supergoeie en positieve verhalen. Ik had ook veel aan de ervaringsverhalen van andere meiden op de website, dat hielp me wel. De keuze was dus snel gemaakt. Ik heb niet verder gezocht en een afspraak gemaakt.

Een eerlijk advies
De eerste afspraak bij drs. Wiebren van den Berg was heel fijn. Hij kwam heel open over en stelde me gerust, ik kon mijn verhaal bij hem kwijt. Ik durfde hem te laten zien waar ik mee zat en hij pakte dat goed op. Hij beantwoordde al mijn vragen en vertelde wat wel en niet kon. Ik wilde naast een verkleining en een borstlift ook graag mijn tepels drastisch kleiner. Hij zei dat dat mogelijk was, maar dat ik mogelijk wel het gevoel in mijn tepels zou verliezen. Hij gaf dus ook de nadelen goed aan.  Ik heb het als een superfijn gesprek ervaren, hij gaf mij zoveel vertrouwen dat hij de operatie mocht uitvoeren.

Goed opgevangen
Ik was nog nooit geopereerd, ik vond het dus heel eng. Ik had er veel zin in maar toen ik eenmaal in de kliniek was moest ik huilen, ik was zó zenuwachtig. Gelukkig werd ik heel goed opgevangen, iedereen was heel lief voor me. De chirurg kwam vragen hoe het ging en tekende mijn borsten af. Toen ging ik onder narcose, dus van de operatie heb ik niks meegekregen.
Voor ik naar huis mocht, moest ik eerst nog de sportbeha aan. Toen heb ik gevraagd of ik al even in de spiegel mocht kijken. De vorm en grootte waren toen al prachtig, ik was er meteen heel blij nee.

Zo mooi geworden
De pijn viel echt heel erg mee. De eerste drie dagen voelde het alsof ik onder een bus had gelegen. Ik vond het toen ook nog wel eng om naar mijn borsten te kijken tijdens het douchen. Dat daar wondjes zaten vond ik een naar idee, daar moest ik even doorheen. Ik heb een week echt platgelegen, daarna ben ik rustig weer wat dingen gaan doen. Toen de hechtingen eruit mochten en de pleisters eraf gingen, mocht ik samen met de verpleegkundige voor de spiegel gaan staan. We zeiden allebei: het is zo mooi geworden!

‘Ik zie de littekens niet eens’
De verzekering heeft de ingreep helemaal vergoed, ook vanwege mijn nek- en rugklachten. Die zijn nu zo goed als weg. Maar mentaal voel ik me nóg veel beter. Ik voel me nu een meisje van 21. Dit past zoveel beter bij mijn lichaam. Ik kan de kleding dragen die ik wil, ik heb meer zelfvertrouwen en loop nu echt rechtop. Tijdens de eindcontrole vroeg de chirurg: heb je last van die littekens? Maar ik zie die littekens niet eens, ik zie alleen maar mijn droomborsten.”